Disa studjues janë të mendimit se kjo ligjëratë u drejtohet atyre që ankoheshin më shumë se të tjerët për vonesën e betejës së Siffinit; po vetëm sa pa nisur kjo betejë, pastaj u tulatën e u treguan frikacakë.

Lidhur me vendosmërinë e zhvillimit të luftës

Kur ishim me të Dërguarin e Zotit, ngriheshim edhe kundër prindërve, bijve, vëllezërve e xhaxhallarëve tanë. Kjo na mbajti (Ky sinqeritet, ky ideal e vetmohim në shërbim të Islamit dhe mbrojtje të Profetit të Shenjtë) të përkushtuar në besimin tonë e të nënshtruar ndaj vullnetit të Tij, duke iu përmbajtur udhës së drejtë, përballur vuajtjet e dhembjet e luftuar armikun. Ka ndodhur shpesh në dyluftime që dikush nga ana jonë e dikush tjetër nga ana e armikut të hidheshin mbi njëri-tjetrin si dy pantera të egërsuara, duke u përpjekur kush e kush të vriste njëri-tjetrin; herë-herë e vinte poshtë njeriu ynë armikun, dhe herëherë të tjera ngadhnjente armiku mbi njeriun tonë.

Zoti na dha fitore pasi vuri në provë të vërtetën, sinqeritetin e nderin tonë, kurse armiqve u dha turpin. Dhe kështu vazhduam, derisa Islami u sheshua mirë, si ajo deveja kur shtrin qafën në sheshin që ka zgjedhur për të pushuar. Për Allah, po të ishim sjellë edhe ne si ju, nuk do ishte ngritur asnjë shtyllë e fesë sonë dhe nuk do të kishte lulëzuar asnjëherë pema e Besimit. Për Allah, unë s’kam asnjë dyshim: Tani do milni gjak, në vend të qumështit e, më në fund, do korrni turp. (I)

......................................

(I) Kur u vra Muhammed bin Ebu Bekri, Mu’avia dërgoi Abdullah bin Amir Hazramin në Basra për të nxitur popullsinë vendase që të hakmerrej për vrasjen e Uthmanit. Shumica e banorëve të Basras, veçanërisht fisi Temim, kishin lidhje afërsie me Uthmanin, kështu që Abdullahu ndenji me Beni Temimin. Asokohe governatori i Basras, Abdullah ibn Abbasi, kishte shkuar në Kufa për të ngushëlluar për vdekjen e Muhammed bin Ebu Bekrit, duke lënë si zëvendës të tij Ziad bin Ubeidin.

Kur nisi të prishej qetësia në Basra, Ziadi njoftoi për gjithçka Imam Aliun. Atëhere Imam Aliu u përpoq të fuste në veprim fisin Temim të Kufas, por ata mbajtën heshtje varri dhe s’u përgjigjën fare. Kjo dobësi e paturpësi e tyre e nxiti Imam Aliun të mbante një fjalim, me të cilin u kujtonte se në ditët e Profetit nuk shikohej nëse të vrarët nga duart e tyre ishin apo jo të afërmit e tyre; ata ishin të gatshëm të ndesheshin me këdo që i dilte ndesh së Drejtës. Po të kishin ndenjur në pritje dhe ata e të mos ishin hedhur në veprim, siç po bëhej tani, atëhere as feja nuk do të kishte lëshuar rrënjë, dhe as Islami do të kishte lulëzuar.

Këto fjalë e bënë Ajan bin Sabejen të ngrihej e të nisej, po ai u vra nga shpatat e armikut me të arritur në Basra. Pas tij, Imam Aliu dërgoi Xherie bin Kudamen me 50 luftëtarë Beni Temim. Në fillim Xheria bëri gjithë ç‘ishte e munduar për ta bindur fisin e vet, por në vend që të ktheheshin në rrugën e drejtë, ata u acaruan dhe më shumë e nisën të shajnë dhe të sulmojnë.

Atëhere Xheria thirri në ndihmë Ziadin dhe Beni Ezdin. Kur erdhën ata, doli në skenë edhe Ibn Hazrami me njerëzit e tij. Të dyja palët nisën të luftojnë me shpata për një farë kohe, pastaj Ibn Hazrami ua mbathi këmbëve bashkë me shtatëdhjetë përkrahës të tij dhe u strehua në shtëpinë e Sebil Sa’dit. Xheria nuk pa tjetër rrugë për zgjidhjen e situatës, kështu që i vuri zjarrin shtëpisë. Pas pak flakët përfshinë gjithçka dhe të strehuarit në shtëpi dolën për të shpëtuar, po s’arritën të largoheshin. Disa prej tyre u shtypën nën muret që shembeshin, të tjerët u vranë.