Kur u pa qartë sa me padurim e prisnin luftëtarët lejen për të luftuar në Siffin, (Të lodhur nga vonesat që i bëheshin ndeshjes me sirianët, bashkëluftëtarët e shokët e Imam Aliut filluan të thonin se Imam Aliu po tregohej nervoz dhe frikacak)  Imam Aliu tha:

Ju kujtoni se vonohem ngaqë s’jam gati për t’u përballur me vdekjen? Për Allah, për mua është njëlloj, vjen ajo te unë apo shkoj unë te ajo. E sa për dyshimin tuaj, mos kjo vonesë vjen nga ndonjë pavendosmëri ndaj Sirianëve, dëgjoni:

Për Allah, unë nuk e shtyja luftën për asnjë ditë të vetme, pa patur shpresën se do mund të më bashkoheshin të tjerë, për ta gjetur rrugën e drejtë përmes meje dhe për ta parë dritën time me sytë e tyre të dobët. Për mua kjo është më e mirë sesa të vras dikë në gjendjen e çoroditur ku ndodhet, megjithëse kështu do lante mëkatet që ai vet ka bërë.