Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëbërësit të madh!
1. Kur dielli të jetë mbështjellur (dhe errësohet),
2. dhe kur yjet të kenë rënë (e shkapërderdhur),
3. dhe kur kodrat të kenë udhëtuar (e bërë pluhur në ajër),
4. dhe kur devetë e shtrenjta të lihen pa bari në fushë,
5. dhe kur egërsirat të jenë bashkuar (tubuar),
6. dhe kur detet të vlojnë si zjarr i flakëruar,
7. dhe kur shpirtrat të jenë bashkuar,
8. dhe kur të pyeten ato vajza të varrosura të gjalla,
9. për çfarë mëkati ato janë mbytur,
10. dhe kur fletushkat të jenë shpaluar,
11. dhe kur qielli të jetë hequr,
12. dhe kur xhehenemi të jetë ndezur fort,
13. dhe kur xheneti të jetë afruar,
14. atëbotë njeriu do ta dijë, se çka ka ofruar (të mirë ose të keqe).
15. Betohem fuqimisht në yjet që tërhiqen (ditën, e ndriçojnë natën),
16. që udhëtojnë e fshihen (si dreri në strofkë),
17. betohem në natën kur ajo ia beh me errësirë,
18. betohem në agimin kur ia shkrep,
19. s’ka dyshim, se ai (Kurani) është thënie e të dërguarit fisnik (që e pranoi prej Zotit),
20. që është i fortë dhe që ka vend të lartë te Zoti i Arshit,
21. që është i respektuar atje (në mesin e engjëjve) dhe besnik!
22. Nuk është i marrë shoku juaj (Muhamedi)!
23. Dhe se ai e pat parë atë (Xhibrilin) në horizontin e qartë lindor.
24. Dhe ai nuk është që në të fshehtën (shpalljen) ka dyshim (ose ua lë mangut).
25. Dhe ai (Kurani) nuk është thënie e djallit të mallkuar!
26. Pra, ku jeni, nga po shkoni?
27. Ai (Kurani) s’është tjetër pos këshillë për njerëzit!
28. Për atë nga mesi juaj që dëshiron të gjendet në të vërtetën.
29. Po ju nuk mundeni, por vetëm nëse dëshiron Allahu, Zoti i botëve!